Hoewel er een aantal verschillende methoden zijn voor het declareren van variabelen, is de voorkeursmethode om de constructie let* te gebruiken. Als u bekend bent met andere programmeertalen is deze constructie equivalent aan het definiëren van een lijst met lokale variabelen en het bereik waarin zij actief zijn. Als een voorbeeld, om twee variabelen te declareren, a en b, respectievelijk te initialiseren tot 1 en 2, zou u schrijven:

        (let*
           (
              (a 1)
              (b 2)
           )
           (+ a b)
        )
      

of, als een regel:

(let* ( (a 1) (b 2) ) (+ a b) )

Dit declareert twee lokale variabelen, a en b, initialiseert ze en drukt dan de som van de twee variabelen af.

U zult opmerken dat we de optelling (+ a b) binnen de haakjes van de uitdrukking let* schreven, niet erachter.

Dat is omdat het argument let* een gebied definieert in uw script waarin de gedeclareerde variabelen te gebruiken zijn; als u het argument (+ a b) typt na het argument (let* …), zult u een fout krijgen, omdat de gedeclareerde variabelen alleen geldig zijn binnen de context van het argument let*; zij zijn wat programmeurs lokale variabelen noemen.

De algemene vorm van een argument let* is:

        (let* ( variabelen )
          uitdrukkingen )
      

waar variabelen worden gedeclareerd binnen haakjes, bijv. (a 2) en uitdrukkingen geldige uitdrukkingen voor Scheme zijn. Onthoud dat de hier gedeclareerde variabelen alleen geldig zijn binnen het argument let* — het zijn lokale variabelen.

Eerder vertelden we al het feit dat u waarschijnlijk inspringen wilt gebruiken om uw scripts te verduidelijken en te organiseren. Dat is een goede werkwijze om te adopteren en is geen probleem in Scheme — witruimte wordt door de interpreter van Scheme genegeerd en kan dus vrij worden toegepast om de code binnen een script te helpen verduidelijken en te organiseren. Als u echter werkt in het venster Script-Fu's Console zult u een gehele uitdrukking op een regel moeten invoeren; dat is: alles tussen het openings- en sluithaakje van een uitdrukking moet op een regel worden gezet in het venster Script-Fu Console.

Als u eenmaal een variabele hebt geïnitialiseerd, zou u misschien de waarde ervan later in het script moeten wijzigen. Gebruik het argument set! om de waarde van de variabele te wijzigen:

        (let* ( (theNum 10) ) (set! theNum (+ theNum theNum)) )
      

Probeer te raden wat het bovenstaande argument zal doen, en ga door en voer het in het venster Script-Fu Console in.

Nu het gevoel voor variabelen hebt, laten we eens aan het werk gaan met enkele functies. U declareert een functie met de volgende syntaxis:

        (define
           (
              naam
              parameter-lijst
           )
           uitdrukkingen
        )
      

waar naam de naam is die aan deze functie is toegewezen, parameter-lijst is een door spaties gescheiden lijst met namen van parameters en uitdrukkingen is een reeks uitdrukkingen die de functie uitvoert als die wordt aangeroepen. Bijvoorbeeld:

(define (TelOpXY inX inY) (+ inX inY) )

TelOpXY is de naam van de functie en inX en inY zijn de variabelen. Deze functie neemt zijn twee parameters en telt die bij elkaar op.

Als u in andere imperatieve talen hebt geprogrammeerd (zoals C/C++, Java, Pascal, etc.), zou u een paar dingen kunnen opmerken die afwezig zijn in deze definitie voor de functie, vergeleken met de andere programmeertalen.